W okresie klimakterium stwierdza się deficyt noradrenaliny oraz serotoniny, spowodowany prawdopodobnie spadkiem stężenia hormonu luteotropowego. Osłabienie aktywności w zakresie tych właśnie układów jest jednym z istotnych i potwierdzonych ogniw patogenetycznych depresji endogennej. Zmiany hormonalne okresu przekwitania indukują wystąpienie objawów depresyjnych o różnym nasileniu. Może być to małe nasilenie albo też pełnoobjawowy zespół depresyjny.
Według niektórych autorów najistotniejszym mechanizmem patogenetycznym objawów depresyjnych podczas przekwitania jest mechanizm serotoninergiczny. Duże znaczenie na pewno ma coraz mniejsze stężenie estrogenów. Estrogeny zaś mają działanie przeciwdepresyjne. Estrogeny zmniejszają ponadto degradację monoaminoksydazy typu A (MAO – A), wtórnie powodując wzrost stężenia noradrenaliny i serotoniny w szczelinie synaptycznej.
W patogenezie objawów psychicznych okresu przekwitania biorą udział hormony wyższych pięter osi: podwzgórze – przysadka – jajnik. Obok wpływu LH wykazano, że gonadoliberyna zwiększa liczbę miejsc wiązania imipraminy – silnego, klasycznego leku przeciwdepresyjnego.
Jednak chemiczne związki w organizmiwe kobiety to nie wszystko. Wpływ na pojawienie się deprezji w okresie przekwitania mogą teżmieć wpływ czynniki psychologiczne. U kobiet w wieku okołomenopauzalnym występować może: syndrom „opuszczonego gniazda”, związany z usamodzielnieniem się dzieci. Kobieta obawia się też starości i chorób z nią związanymi.
W leczeniu objawów depresyjnych okresu przekwitania znaczenie mają zarówno oddziaływania biologiczne, jak i psychoterapeutyczne. Leczenie farmakologiczne obejmuje stosowanie leków przeciwdepresyjnych oraz hormonalnej terapii zastępczej (HTZ).
